Ελ - Ευ - ....Θερια

by Eftychia Loizides
May 1, 2015
4 min read

Τι θα διαπιστώσουμε από αυτήν την διαδρομή? Ότι για τον « επ’αληθείαις πολιτισμόν», θα πρέπει ο άνθρωπος να γίνει το κέντρο του κόσμου. Αλλά όχι ο σημερινός , ούτε ο προιστορικόςπροϊστορικός. Ο άνθρωπος ο πρωτεϊκός. Δηλαδή? - Ο Παλιός και Μοντέρνος ΜΑΖΙ - Ο Συντηρητικός και προοδευτικός ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ - Ο Αρχαίος και ο Νέος ΣΥΝΑΜΑ Είναι όλα μαζί και τίποτε από αυτά. Δε χωράει σε τέτοια σχήματα. -δε χωράει σε κόμματα -δε χωράει σε πλαίσια ανάπτυξης -δε χωράει σε ιδεολογίες -δε χωράει σε κοσμοθεωρίες Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Ο ελεύθερος απέναντι στο συμφέρον ,στο κόμμα, στο συνάνθρωπο. Κυρίαρχος των θεών και των ανθρώπων ο Λόγος ο Δίκαιος. Πως κατακτιέται η ελευθερία? Μέσα από κάθε είδους σύγκρουσης. ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ: στα παιδία των Μαχών (Μαραθώνας, Σαλαμίνα) *για την αποτροπή του Δεσποτισμού (της Ανατολής) *στα πεδία των δεισιδαιμονιών στα πεδία των προλήψεων * στα πεδία των πολιτικών εξουσιών (για την αποτροπή του δεσποτισμού των Τυράννων) * στα πεδία τα κοινωνικά (της καθημερινής ζωής για να αποτραπεί η κοινωνική αλαζονεία και η αδικία). Τα συμπεράσματα που θα βγουν από αυτό το Σημαίνον Παιδί? Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει μέσα από αυτήν την διαδρομή έναν αιώνα, βυθισμένο στη σιωπή του, και να μονολογεί για την ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Για να μας οδηγήσει που? Δεν μου αρκεί μόνον ο προορισμός. Την πορεία αναζητάμε. Πορεία προς την Ευρώπη και προς την Ανθρωπότητα ελεύθερων ανθρώπων. ΝΑΙ σε αυτά. Και ΟΧΙ σε έναν κόσμο με περισσότερο ή λιγότερο καταρτισμένων γιγάντων και νάνων της οικονομίας. Αλλά είναι ανάγκη. Ανάγκη επιτακτική η πορεία προς τον δρόμο αυτόν να στερεωθεί, Στο πνεύμα του Ελληνικού Λόγου . Πάνω σε εκείνο άλλωστε δεν ορθώθηκε η Δημοκρατία?: Πολίτευμα που καλύτερα από κάθε άλλο υπηρετεί τον Άνθρωπο. Αφού εξαιτίας της (Δημοκρατίας) , δημιουργείται κράτος πρόνοιας που μπορεί να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί σημαίνον? Εάν προσέξατε υπογράμμισα ιδιαίτερα κάποιες λέξεις –συνηθίζω να το κάνω καιρό αυτό, Με σκοπό πάντοτε να προσδώσω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάνω σε αυτές αφού τις περισσότερες φορές ακόμα και οι λέξεις στο βωμό της επιδερμικής επικοινωνίας χάνουν το νόημά τους. Γιατί έχουν νόημα. Πίσω από εκείνες βρίσκουμε μια σημασία μια Ιδέα που στην προσπάθεια σου να τις αναλύσεις , δεν ξέρω αν μπορείς και είσαι σε θέση να δώσεις λύσεις , τουλάχιστον έχεις κάνει βήματα σημαντικά να ανοίξεις όσο μπορείς τους ορίζοντές σου. «Σημαίνον Παιδί» Είναι ένα βιβλίο που απεικονίζει την ιστορία της γρήγορης ανόδου μιας αυτοκρατορίας, *την παροδική της λάμψη της και την αθεράπευτη κατάπτωσή της. Μέσα από αυτό το ταξίδι θα παρακολουθήσουμε ένα μακρινό κάτοπτρο. Αλλά που είναι πολύ γνώριμο με το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Έχουμε να κάνουμε με μία ένωση πόλεων –κρατών, η οποία μετατράπηκε σε ηγεμονικό καθεστώς , τις συνέπειες που υπέστησαν οι σύμμαχοι , στην προσπάθεια τους να αποχωρήσουν από αυτήν την συμμαχία ,με φυσικό επακόλουθο, την διάλυση αυτής της ηγεμονίας και τα αίτια που την προκάλεσαν. Με λίγα λόγια η λέξη « συμμαχία», μπαίνει φυσικά σε εισαγωγικά, και παρακολουθούμε * τα γεγονότα σε μια αγορά αμφιλύκης (αμφί και Λύκη= το θαμπό φως την ώρα που νυχτώνει). *Πως οι άνθρωποι παρεκτρέπονται όταν αισθανθούν ότι η πολιτική εξουσία τους αγνοεί και αναζητούν άλλες λύσεις , εκτός δημοκρατίας. Και όταν υπερβούν τα όρια της δημοκρατίας κάτι περίεργο συμβαίνει στους εμπλεκόμενους. Η κοινωνική αρμονία έχει καταστραφεί με τον απόηχο της διχόνοιας και του εξτρεμισμού. Δεν πρόκειται λοιπόν απλά για μια ιστορία 20 χρόνων. Είναι μια διατριβή πάνω στη φύση της ελευθερίας και της εξουσίας , της υλικής προόδου και της κοινωνικής αποσύνθεσης. Αμφισημίες δεν βλέπουμε μόνον στις σχέσεις αλλά και στην ψυχή του πρωταγωνιστή. Έναν πρωταγωνιστή ο οποίος αναγκάζεται να γίνει και λέων και αλεπού. «Κύριο μέλημα του δεν είναι να σώσει την ψυχή του, αλλά το κράτος του και την ευημερία των υπηκόων του» με κάθε κόστος. Κατά τη διάρκεια του έργου, λοιπόν, βλέπουμε συνεχείς «μεταμορφώσεις »̇ ανθρώπους κυριευμένους από πάθη, με αποτέλεσμα να ανατρέπονται, τόσο η ουσία των λέξεων και των εννοιών, όσο και η ρύθμιση των αξιών *οι φιλίες να είναι κατ ουσία λυκοφιλίες, *οι Ιδέες φαντάσματα *και οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να διαφυλκάξουν τη μοναχικότητά τους- με την έπαρση της μοναδικότητας που τους διέκρινε και συνεχίζει να τους διακρίνει έως σήμερα- γιατί να ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε - , ρουφώντας το αίμα οποιουδήποτε είναι τριγύρω. Όμως, όπου υπάρχει σκοτάδι, επιβεβαιώνεται εντονότερα το φως. Έτσι όταν υπάρχουν συναντήσεις με τη συνειδητότητα τότε τα πράγματα αλλάζουν προς το ένα. Μέσα από το διάλογο τότε μόνον ισορροπούν και επανακτούν την αρχική τους σημασία . τότε το ενδιαφέρον του στρέφεται στο πώς να είναι «ατομικά κοινωνικός», χωρίς αυτό να συνιστά αντίφαση. Υπό το πρίσμα του φωτός, οι σχάσεις γίνονται σχέσεις και φαίνεται ξεκάθαρα πως κάθε πράξη του ανθρώπου είναι ένα αίτημα για ελευθερία. «Το σημαίνον παιδί» ακουμπά στο σήμερα, ζωντανό και διαχρονικό. Επέλεξα να την δω (τη «Λύκειο Αγορά» ),στην Ελλάδα . πρωτίστως, γιατί η καρδιά μου μιλάει Ελληνικά. Και φυσικά διότι, όταν οι συγκρούσεις και οι ενώσεις συμβαίνουν στην πηγή των οικουμενικών αξιών και στην κοιτίδα του πολιτισμού, τότε η ιστορία αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον , τότε «γράφεται ιστορία» Όπως μας την άφησε ο Θουκυδίδης «κτήμα εσαεί», γράφοντας την ιστορία επονομαζόμενου Πελοποννησιακού Πολέμου . Και ο πόλεμος, όταν και όποτε αυτός εμφανίζεται (ή οι άνθρωποι αποφασίσουν για αυτόν), ανεβάζει στην επιφάνεια εντάσεις που υπάρχουν ήδη στο εσωτερικό κάθε πολιτειακού οργανισμού και άλλες ανθρώπινες συμβάσεις τις περιορίζουν . Έτσι φτάνουμε να καταλήγουμε στον αγώνα Όλων VS Όλων. Σε καιρό ειρήνης, η σύμβαση των αξιών δεν αλλάζει, παραμένει σταθερή. Με τον πόλεμο όμως το συγκλονιστικότερο γνώρισμα του είναι πως η ρύθμιση των αξιών αυτών ανατρέπεται Μόνο λίγοι ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν πως η ανατροπή αυτή είναι τρομακτική. Γιατί είναι τρομακτική? Γιατί στην εμπύρετη κατάσταση (στον πόλεμο με άλλα λόγια), αλλάζει η χρήση των εννοιών. Και συγκεκριμένα: *Εξυπνάδα *Δικαιοσύνη *Ανδρεία πλέον παίρνουν νόημα διαφορετικό. Αυτή λοιπόν η ηθική κατά-πτωση, θα είναι που θα οδηγήσει στην καταστροφή. Η αρχή του κακού? Η Αθήνα, από καιρό είχε αφήσει πίσω της τη σοφή συντηρητικότητα του Περικλή και έμαθε να συνηθίζει στην αρχοταγιά (ηδονοθηρία), και για όλο και περισσότερα κέρδη. Το παρατέντωνα της Δύναμης, προκαλεί αναγκαστικά τις αντιδυνάμεις. Και πάνω στις τελευταίες, υποχρεωτικά η Δύναμη τσακίζεται!